ความเชื่อมโยงระหว่างเศรษฐศาสตร์กับกฎหมายในการต่อต้านการทุจริตในประเทศไทย

งานวิจัยเรื่องนี้ มีจุดมุ่งหมายเพื่อประยุกต์หลักเศรษฐศาสตร์กับข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับการต่อต้านการทุจริตในประเทศไทย โดยยึดเอาการทํางานของคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ (สำนักงาน ป.ป.ช.) ซึ่งเป็นองค์กรอิสระตามรัฐธรรมนูญที่มรบทบาทมากที่สุดในการต่อต้านการทุจริตของไทยเป็นฐานในการวิเคราะห์

โดยมุ่งศึกษาถึงการเปลี่ยนแปลงในข้อกฎหมายที่สําคัญเกี่ยวกับการทํางานของคณะกรรมการ ป.ป.ช. และปัญหาที่เกี่ยวกับความล่าช้าในการทํางาน ซึ่งเป็นผลมาจากปัญหาทางด้านบุคลากร งบประมาณ ระเบียบปฏิบัติ และข้อจํากัดในการใช้กฎหมายต่าง ๆ จากนั้น คณะผู้วิจัยได้พิจารณาถึงประเด็นเฉพาะ 3 ประเด็น ได้แก่

1. การวิเคราะห์เชิงเศรษฐศาสตร์ของการใช้มาตรา 157 แห่งประมวลกฎหมายอาญา ซึ่งเป็นมาตราที่ใช้ในการชี้มูลและลงโทษการกระทําความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ของไทยมากที่สุด
2. การทุจริตในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น(อปท.) ซึ่งมีอุบัติการณ์ของการทุจริต วัดได้โดยจำนวนคดีที่มีการชี้มูลโดยคณะกรรมการ ป.ป.ช. มากที่สุด
3. การวิเคราะห์เชิงประสิทธิภาพของระบบการตรวจสอบบัญชีทรัพย์สิน และหนี้สินของ ป.ป.ช. ทั้งนี้ ข้อค้นพบจากประเด็นทั้งสามนี้ช่วยให้นักวิจัยสามารถแนะนําการเปลี่ยนแปลงในการใช้มาตรา 157 การรับมือกับการทุจริตในองคกรปกครองส่วนท้องถิ่น และการยื่นและตรวจบัญชีทรัพย์สินของ ป.ป.ช. ได้ดีขึ้น

โดยงานวิจัยนี้ จะใช้หลักเศรษฐศาสตร์ เพื่อช่วยเน้นประสิทธิภาพ ผลประโยชน์และต้นทุน ของการเลือกแต่ละอย่างของมนุษย์ในข้อกฎหมายที่เกี่ยวกับการต่อต้านการทุจริตของไทย อันจะส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ของการใช้กฎหมายดังกล่าวให้สูงขึ้น