KRAC คัดสรร เล่างานวิจัยไทย | การต่อต้านการทุจริต อาจต้องเริ่มที่ความเข้าใจของประชาชน

งานวิจัยชี้ว่า ผลของการที่ประชาชนไม่รู้ว่าตนเองมีสิทธิเหล่านี้ คือ กลุ่มคนที่ไม่รู้สิทธิมักจะเป็นกลุ่มเดียวกับที่ “ไม่เคยร้องเรียน” หรือ “ไม่เคยติดตามผลงานของ ป.ป.ช.” มาก่อน บางคนเห็นการทุจริตอยู่ตรงหน้า แต่ไม่รู้ว่าจะส่งเรื่องไปที่ไหน หรือส่งอย่างไร บางคนกลัว บางคนคิดว่าไม่มีประโยชน์

สิ่งเหล่านี้สะท้อนว่า ปัญหาไม่ได้อยู่ที่คนไทยไม่ใส่ใจความถูกต้อง แต่อาจอยู่ที่รัฐยังสื่อสารไม่พอ หรือสื่อสารไม่ตรงจุด ซึ่งการเข้าถึงข้อมูลเหล่านี้มีความสำคัญ เพราะการเปิดเผยข้อมูล คือเครื่องมือหนึ่งที่ทำให้สังคมช่วยกันตรวจสอบการทำงานของรัฐ ยิ่งคนรู้สิทธิ์ ก็จะยิ่งกล้าตั้งคำถามและกดดันให้หน่วยงานต้องโปร่งใส และสุดท้ายจะนำไปสู่ วัฒนธรรมไม่ทนต่อการทุจริต ที่หยั่งรากลึกในสังคม แต่ในทางกลับกัน ถ้าคนไม่รู้ ไม่เห็น ไม่เข้าถึง แม้สำนักงาน ป.ป.ช. จะทำงานหนักแค่ไหน ก็ยากที่จะได้ความร่วมมือจากประชาชน

งานวิจัยย้ำให้เห็นว่า ปัญหานี้คือ “ช่องว่างของความรู้” ไม่ใช่ความไม่สนใจ ดังนั้น หน่วยงานรัฐอย่าง สำนักงาน ป.ป.ช. หรือแม้แต่สื่อมวลชน อาจต้องเปลี่ยนวิธีคิดจากแค่การรายงานผล มาเป็นการสร้างความเข้าใจเรื่องสิทธิของประชาชน เช่น ทำแคมเปญให้คนรู้ว่าเขามีสิทธิขอดูข้อมูลได้ หรืออธิบายว่าการจะร้องเรียนก็ไม่ยากอย่างที่คิด ฯลฯ เพราะการลดการทุจริตอาจไม่ได้เริ่มจากการไล่จับคนโกง แต่เริ่มจากทำให้ประชาชนทุกคนรู้ว่าเขามีสิทธิจะรู้ และสิทธิที่จะไม่ยอมให้ใครโกง

ผลโพลนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของงานวิจัยเรื่อง “โครงการสำรวจความคิดเห็นของประชาชนเกี่ยวกับสิทธิการรับรู้ข่าวสาร การรับรู้การทุจริต ผลกระทบและความเสียหายที่เกิดจากการทุจริตต่อประชาชน” โดย เสาวณีย์ ทิพอุต และคณะ (2562) งานวิจัยยังมีประเด็นเรื่องประสบการณ์ของประชาชนต่อการทุจริตในชีวิตจริง ความรู้สึกต่อผลกระทบจากการทุจริต และปัจจัยที่ทำให้ประชาชนเลือกที่จะร้องเรียนหรือเพิกเฉย โดยสามารถอ่านสรุปงานวิจัยได้ที่ลิงก์ด้านล่าง